მოსწავლესათვის მასწავლებელთან შეხვედრა არის დასვენება. ისვენებს როგორც ფიზიკური ასევე ცნობიერი სხეულები. არ არსებობს მანძილი პლანებს შორის. ისინი იმდენად იწვნება ერთმანეთში რამდენადაც თავად მოსწავლე ჩაწნავს მათ. სულიერ პლანთა განცალკევებულად აღქმა ფსიქიური განუვითარებლობის შედეგია.
აურის ნათება ხშირად უხეში სინათლით გამოიხატება, რადგან ქვედა ცენტრებს უხეში სინათლე გააჩნიათ. უხეში სინათლის ადამიანი ვერ აღწევს ფაქიზ არამიწიერ პლანზე და ყოველი მისი საუბარი სიზმარხილვაზე, სხეულიდან გასვლაზე, ასტრალურ მოგზაურობებზე ტყუილია მხოლოდ. ასეთი მატყუარა სამწუხაროდ ძალზედ ბევრი გვყავს.
თუ ადამიანს არ გააჩნია ინტუიცია, ის მატერიალისტია, რდგან ვერ განჭვრეტს ღმერთს და სულიერ სამყაროებს ინტუიტიურადაც კი.
ინტუიცია ვერ განვითარდება თუ ინდივიდი მოცულია მატერიალურ სიამოვნებათა ჟინით, აგზნებულია ამტერიის მიმართ. ასკეტური ცხოვრების გარეშე სხეულებრივ ჟინს ვერავინ ჩააქრობს, შესაბამისად არც ინტუიცია ექნება, არც რწმენა .. ასეთი ადამიანის სიცოცხლე ბრძოლაა და ამ ბრძოლაში ის გაიმარჯვებს მხოლოდ მაშინ, თუ მის პირად ცხოვრებაში დამკვიდრდება ჰაერმონია.
ჰარმონია შესაძლებელია დამკვიდრდეს მხოლოდ სიყვარულით.. სიყვარული უმნიშვნელოვანესი საკითხია. სიყვარული ისწავლება სიყვარულის პრაქტიკით. ეს პრაქტიკა გადმოვეცი სრულად წიგნში „შეხვედრები წმინდანებთან სიყვარულის პრაქტიკა“.
ის, ვისაც გამოყოფილი აქვს სამსახური სულისაგან, ოჯახი სულისაგან, მეგობრები და უცნობი ადამიანები სულისაგან, ვერსაოდეს მიაღწევს სულს რადგან მისი საქმენი მკვდარია. მისი მეგობრები მკვდრები არიან რადგან ისინი უარყოფენ სულს და მათთან ამ თემაზე საუბარი შეუძლებელია, თუ სამსახურში არ სრულდება სიყვარულის პრაქტიკა მკვდარია მისი სამსახური.. ოჯახი სადაც არ არის თუნდაც ერთი ადამიანი ვინც მისდევს და ასრულებს სიყვარულს – მკვდარია. ერი რომელსაც არ ყავს სუფთად მცხოვრები წმინდა ადამიანები – მკვდარია.
მეგობრები რომლებთანაც ღმერთს ვერ ახსენებ, სულს ვერ ახსენებ სრულიად უსარგებლონი არიან და ემსახურებიან მხოლოდ მატერიაში დარჩენას. გარშემო ყველაფერი მკვდარია და მკვდრები მარხავენ მკვდრებს.
არიან მკვდარი ღმერთის მიმდევრები და ცოცხალი ღმერთის მიმდევრები.
სიკვდილის და სიცოცხლის მიმდევრები.
მკვდრები ვერ ხედავენ სხვის გაჭირვებას, ცოცხლები ეხმარებიან სიტყვით, საქმით, ცოდნით, ყველაფრით რითაც შეუძლიათ.
როდესაც ცოცხალი ადამიანი ხურდას უყრის მათხოვარს – ეს ღმერთია! ღმერთი მართავს მის ხელს ამ სიკეთის კეთებისას. თუ ადამიანის სხეული, პიროვნება ემსხურება ღმერთს, მის გეგმას, მაშინ ის ცოცხალია და ცოცხლების წიგნში წერია.
ღმერთი არ არის ადამიანში განრისხებისას, თვითდაკმაყოფილებისას, ღრებისას, შურის დროოს, უკმაყოფილებისას, თრობისას, სექსით თავის შექცევისას, დროის ტყუილა ფლანგვისას, მკვდარ სამსახურში მკვდარი მუშაობისას, მკვდარ ოჯახში მკვდარად ყოფნისას, მკვდარ მეგობრებთან გართობისას..
ღმერთი მოქმედი ძალაა, მოსიარულე ნუგეშია, დახმარებაა, სიკეთეა, სიხარულის მომტანია, ნეტარებაა.. მაცოცხლებელი იმედია, სიცოცხლის გამოხატულებაა, მარადიული სიცოცხლეა.. მისი ხელი უხვია, მადლიანი, სასწაულმოქმედი, ქარივით მქროლავი და დაუღალავი.. შვების მომტანი..
მაშინ როდესაც იესომ დაამარცხა სიკვდილი და ამაღლდა, დღევანდელი ვაი ეზოთერიკოსები თვლიან რომ სიკვდილი ბუნებრივია. ასეთ რამეს მხოლოდ უკვე მკვდარი თუ იტყვის, ცოცხალ მკვდარი.
თუ თვლით რომ სადაც ყველა იქაც თქვენ, მაშინ უკვე მკვდარი ხართ.
სიკვდილიდან სიცოცხლეში გადასვლა იწყება სწორი ცხოვრების წესით, გრძელდება სიყვარულის პრაქტიკით და გვირგვინდება სულერი პლანზე ცნობიერი ფუნქციონირების შესაძლებლობით.
გაღვიძება სულიერ პლანზე, სულიერ პლანზე დაბადება, ზრდა და ცხოვრება გადმოვეცი ჩემს წიგნებში. მე რომ თავის დროზე ეს წიგნები მქონოდა ეხლა ალბათ უკვე ამაღლებული ვიქნებოდი..
ჩემი წიგნების ვიზუალი და მოკლე მიმოხილვა იხილეთ აქ –
დისკუსია ამის შესახებ post